Te kam treguar ndonjehere?

Te kam thene ndonjehere se cila eshte dhembja me e madhe? Ta kam permendur ndonjehere? Ate dhembje qe te godet gjithmone tek po i njejti vend papushueshem. Qe godet aty ku supozohet te jete pjesa jote me e forte, pjesa jote me e fisshme. 
Prandaj dhe kur lendohesh pikerisht aty, me shume se sa therja e forte, te lendohet forca, te ultohet krenaria. Te dyja keto jane si oficeret qe mbrojne mbretin o mbretereshen ne nje loje shahu. Ndaj per ti mbrojtur ose te ndodh ti sakrifikosh ose ti perdoresh bindshem. Sepse dashur padashur jeta vete eshte loje shahu ku nevojtitet te jesh vigjilent per te mbrojtur,ate, vendin me te kujdesshem.

Te kam treguar ndonjehere se ç'ndodh kur shkulet çfaredosendi qe ka brenda? Te kam treguar ndonjehere sa dhemb? Me shume se dhembja e dhembit qe ankohesh vuajtshem se te le do nete pa gjume, dhembka shume me shume...

Epo, s'jane gje keto do thuash. Do betoheshe ndoshta qe dhembja e veshit do ishte me e tmerrshme. Ke ca te drejte ne fakt, ketu! Po me lejo te te them se çfare dhemb si dreqi ... Eshte kjo pamundesia ime qe nuk me lejon te te lendoj dhe ty po aty, po aq rende, po aq forte sa te bindesh qe nje shqetesim veshi a dhembi, jane veç shqetesime. 

Te kam treguar ndonjehere...

Te njejtet

Sepse ngadonjehere te ndodh te te merzitet bota! Madje, bota jo! Ndodh te te merzitet vendi ku je. Madje dhe vendi jo! Ndodh te te merziten njerezit. Madje jo te gjithe njerezit! Ndodh te te merziten ca njerez.

Sepse ngadonjehere e ndjen qe sa me shume kohe kalon, aq me shume te shembellen vetja me te gjithe! Siduket, sa me shume te rritet ne moshe njeriu, aq me teper i humb e vecanta, e ndryshmja, vetja! Siduket, sa me shume te kaloje koha, aq me shume perngjasohesh! E kupton me ne fund se te pakte jane ata qe i mbijetojne unifikimit, shumezimit. 

A nuk te eshte dukur kurre vetja i ngjashem me tjetrin? A nuk ke menduar ndonjehere se cfare po ben ndryshe? A po ben ndryshe? A nuk te eshte dukur ndonjehere?

A e ndien veten se vetvetiu beni te njejtat gjera, shpesh edhe pa dashur ti beni? Jeni diku ku nuk donit, por duhet te ishit? Sa here je ndjekur nga ideja e me te pershtatshmes dhe jo nga e me te deshiruares? Sa here ke bertitur rruges se te vjen per te bertitur! Ose sa here ke qare rruges se te vjen per te qare? Sa here ke shetitur naten i vetem, se do qe te largohesh? Sa here ke kenduar rruges i vetem me ze te larte?

Sa here?...

Ke kaluar ndonjehere ne nje turme njerezish edhe je ndiere ndryshe??? 

Epo, kam nje lajm te mire per ty :)

Gezohu!

I/e dashur mik/e

Une e di, e di shume mire i/e dashur mik/e se gjitha problemet ne kete bote, sherret, hallet... lindin vetem nga nje gje : 'mungesa e komunikimit'. Perdorimi aq i paket dhe i vaket i fjalorit nga njera ane dhe ai mbivleresimi qe ke te intuita vetjake, te cilen vendos ta perdoresh vetem ne situata te keqkuptimta.

Te gjitha vuajtjet nisin nga mungesa e fjales, nisin nga ajo 'e lexova se çfare tha, por e di se donte te thoshte tjeter' duke pertuar nga njera ane te behen sqarimet perkatese foltore, duke lene gjithçka pezull dhe duke bere qe te leje gjithmone per te deshiruar nje situate e tille.

Dhe pyes ndonjehere veten, (dreqin!) kaq e vogel kishte qene konsiderata e perbashket sa te largohemi ne te tille menyre nga mungesa e ligjerimit, nga zhdukja e sqarimeve?! Kaq pak rendesi do i kushtojme ngahera vetes, sa do i leme pas dore te gjitha fjalet qe leshojme nga goja dhe do t'i perkushtohemi seriozisht te mbyllurit te gojes ne vetvete? A nuk te vjen keq edhe ty?
Te gjitha problemet tona nisen nga mungesa e fjaleve...

Atyre fjaleve qe dikur dukeshin sikur s'do u vinte kurre fundi, po qe shteruan pa kuptuar nje dite.
Me vjen keq, i/e dashur mik/e sepse nuk folem, ne ate kohe kur te shpjeguarit dhe treguarit ishte pasioni yne!!!