Biseda jone

Une e ndiej gjithmone se sa e teperuar eshte e folura ime, shpejtesia e fjaleve, koha e shkurter qe u le fjalive qe te marrin kuptim njera me tjetren.
E di qe e teperoj me fjalorin e shpeshte dhe ndihem keq qe ndonjehere nuk perdor ne te tilla bashkebisedime fjale me te veçanta. Sepse, tek e fundit, fjalet e veçanta qe mund te jene krijuar ndonjehere per te bere kumtimin me te ngjyrshem ne te tilla situata, jane padyshim fjale te cilat i pershtaten persosmerisht gjendjes sone. Ti i meriton te gjitha fjalet me te bukura te krijuara ndonjehere per ndonje ndjenje pozitive njerezore, vertete! Por une shpejtohem, shpejtohem aq shume ne te folurin me ty sa qe nuk dua te humb kohe (humb kohe?).

Flas aq shume dhe aq ngutshem sa qe edhe te tjeret nuk e kuptojne se ne te vertete dua te shfrytezoj te gjithe mundesine e dhene per te te shpjeguar sa me shume, per te te shprehur sa me shume, rreth meje, rreth teje, rreth gjithçkaje.
Une flas ndonjehere shume dhe ngutshem, nga deshira e ime e madhe e te treguarit, e te folurit me ty, e deshires se mosshpenzimit te kohes me gjera te 'parendesishme'... me te parendesishme se biseda jone!

Si te justifikosh diçka shume te gabuar

Ishte gjendja e saj me skandaloze. Floket, oh! Floket ishin shkaterrim total, ndoshta me keq dhe deshperueshem seç kishin qene ndonjehere deri ne ate kohe. Fytyra, me ca sy te zgurdulluar, te enjtur dhe jo nga netet e pagjumta apo lodhja e tepert. Me shume mundesi ose ishin prej oreve te gjata qe shpenzonte perpara televizorit ose kompjuterit duke bere pune te padobishme, ose thjesht duke vrare kohen. Mundesia tjeter ishte nga gjumi i teperuar!

Aq shume kishte fjetur, aq shume sa mendonte se mos kjo deshire e madhe dhe e pakuptueshme per te mbyllur syte te ishte rezultat i ndonje semundjeje qe po afrohej. Keshtu i ndodhte para çdo lloji te tille, i zgjohej nje 'grykesi' per gjumin qe nuk e shpjegonte dot, por qe kurre nuk kishte arritur ta realizonte pa kokeçarje edhe ne te tilla raste. Ndersa kete here, kjo periudhe e pergjumjes se madhe zgjati aq shume dhe duke qene se asnje lloj semundjeje (fatmiresisht) nuk i ishte afruar, me gjasa te medha pergjumja krijonte thjesht gjendjen e tanishme.

Tani! Tani nuk ka me shqetesime. Nuk ka me detyrime vetjake per t'u çuar prej krevatit, ose me sakt divanit ku me te shumtat e hereve bente gjumin e nates pas ndjekjes se ndonje filmi prane televizorit. E pabesueshme dukej vertete, ama ajo flinte aty, ne vendin ku praktikisht ishte bere ambjenti ku kalonte me te shumten e kohes.

Sa shume kohe pa e perjetuar nje ndjesi te tille, ndjesine e te jetuarit brenda te njejtave mure per kaq shume kohe, here edhe me pizhame deri ne oraret e drekes. Sa e larget qe dukej! Dhe sa e duhur dhe e domosdoshme ishte tani ai moment, pikerisht ai qe po jetonte duke shpenzuar (njemendsh) kot te gjithe kohen e saj, por qe nuk ndihej aspak si diçka e gabuar.

Nuk donte ta leshonte, nuk donte te ikte prej asaj pertacie qe po ia dhuronte vetvetes, qe nga ana tjeter, e bente te ndihej tmerresisht keq ne fund te dites. Nuk donte te largohej nga ato mure, ose ndoshta nga ajo ndjesi! Ndjesia e rehatise se bollshme, ndjesia e vendit qe me mire e njihte, ndjesia e SHTEPISE.

Gjume te embel

Jam kete nate duke soditur qetazi, une dhe vetja ime.
Nje nga ato netet ku me shume se zhurma e ndonje gjumi te rende rrotull teje te shqeteson zhurma e mendimeve te tua.
Kur secili ka mbyllur syte e qeteson mendjen, une perpiqem te qetesoj shpirtin!

Sot pas shume kohe une dhe vetja ime jemi vene perballe njera-tjetres per te biseduar pas nje pushimi te gjate e te çuditshem. Flasim pa fjale, sepse kjo eshte e bukura e te biseduarit me vetveten dhe kerkojme te ndjekim udhetimin ne ndonje tjeter rruge apo kerkojme te gjejme ndonje tjeter enderr a motiv per te vazhduar, por kjo merzi e pakuptimte nuk na lejon te ecim perpara. Te dyja ne, mendojme, pa kuptuar ende qartazi se çfare eshte ne te vertete ajo qe duam kete nate kur gjithe rrotull po mundohen te kerkojne qetesi mendimesh ndersa une vazhdoj perseri te kerkoj qetesi shpirterore!

Ose ndoshta kerkoj ty ne fakt, kerkoj qe te degjoj tingullin tend te qetesise, zhurmen tende te rehatise teksa fle... dhe te lehtesohem.

Mos harro

Mos harro,

Sot, ti me braktise! Me le vetem!
Mu largove ne nje dite qe aq shume nevoje per ty kisha. Nuk ishe aty!
Ike, pa me thene se pse, pa me thene se ku, pa me folur, pa me pritur.

Ike ashtu, per nje arsye budallaqe ndoshta, ose per ndonje arsye madhore, kush e di?
S'ishe aty... kur te kerkova, nuk te gjeta me.
Nuk doje te ishe!

Sa mire me njeh ti mua.
Aq mire sa e di qe ikja jote e pa-ze do me dhembte me shume se çdolloj fjale e nxjerre nga inati apo merzia e momentit. Ashtu siç di te me lesh vetem, ne cdo dhembje te shkaktuar prej teje.
Por une gjithsesi te kerkova, per te te treguar, se dita kur ti ike, ishte nje nga ditet kur une kisha aq shume nevoje per ty.

Dhe ti mungove.
Perseri!

Historia e nje nate te kaluar

Kete nate s'me vjen te bej asgje, dhe per kete s'ndihem ne faj.
Jam endur rrugeve s'di se ku
Kam ecur para s'di se pse
Kam pritur shume por s'di se ke
Jam lodhur por nuk di se sa
Kam ditur por s'e di se çfare
Kete nate s'me vjen te bej asgje, dhe kam harruar si te qaj!

Ende aty

Pershendetje zemer,

A te kujtohem me une? Edhe pse jemi kaq larg tani, a te kujtohem?
Me thane qe e kishe besuar qe te kisha harruar krejtesisht. Si munde?
Ndoshta kjo ishte e dyta gje me e dhimbshme, perveç largimit qe kisha ndjere ndonjehere. Sepse te degjoj qe ti beson symbullurazi harresen time, me ben te mendoj se sa pak me ke njohur ne kohen kur ishim prane.

Me thane qe i besove te gjitha,
Edhe qe kohen qe kaluam bashke, te thane se edhe ajo ishte genjeshter, ose nje gabim i nje moshe te vogel, i nje mendjeje te papjekur. Po ti vertet mendon me shume te mendja apo te zemra shpirt, ku beson ti?

Me thane dhe qe kishe lene pas gjithçka... ne vendin tone te takimeve rralle here dukeshe, fotografite komike i kishe grisur ne mijera copa, edhe fletet me premtime apo urime te paperfunduara ishin zhdukur. Ishe larguar nga çdokush qe te bente te te kujtohesha sadopak, numri i telefonit nuk ishte me i njejti, as adresa, as shtepia. Ishe larguar edhe ti nga ai qytet ku bertiste vetem une dhe ti, por nje gje do te doja shume te dija, a e more ne ikje dhe veten tende?

Une jam ende aty.

A eshte e mundur?

E dija qe nje dite do te pendohesha qe te lash aq shume pas dore. Nje dite, do te kerkoj te kthehem pas ne kohe dhe te te kushtoja gjithe vemendjen qe ke merituar, ose me shume se aq. Duhet te kthehem pas te te shpjegoj me vepra se sa i rendesishem je, sa me duhesh ne jeten time, sa me ty mund te bej githçka kam enderruar.

Je i pazevendesueshem, dije! Aq shume sa vendin tend tashme s'po di ta mbylle askush, aq sa kohen tende nuk mund te ma shperbleje asnje, rendesine tende nuk mund ta gjej askund. Do doja t'i beja gjerat ndryshe, besome, por nuk dija! Ndersa tani e ndiej qe nuk je ti ai qe me mungon me shume, se ti je prane çdo kohe (kaq i mrekullueshem arrin te jesh!!!), por eshte koha qe zhduket mes nesh ajo qe me frikeson sepse s'do te kthehet kurre...

Une dua me ty shume kohe, a eshte e mundur?