U lodha

U lodha,
kaq shume nga vetja ime. U lodha dhe nuk e kuptova se si. Vetem nje dite m'u shfaq mbi supe kjo lodhje e madhe qe s'di as qysh e as si erdhi. Te lodhesh nga vetja, eshte dhimbja qe te keput te gjitha fuqite (perfshire ose jo ato fizike) dhe te pengon te shikosh qartazi, te shikosh me optimizem, te shikosh me shprese. Per me teper, mungesa e kesaj te fundit eshte aty ku arrin kulmi me i larte i lodhjes, e sidomos asaj nga vetja jote.

Une jam lodhur, jo sepse kam patur ne jete ngjarje aq negativisht te rendesishme qe te me ulnin neper humnera, perkundrazi lodhja ime eshte nje trajektore rritese, qe me shpie vazhdimisht lart, duke me pregatitur hedhjen me spektakolare (ne nje kohe qe une i urrej lartesite). Une nuk jam lodhur nga keto gjera, jo! Jam lodhur nga ato gjerat e vogla, ato qe i konsideron te parendesishme, dhe ndoshta jane te parendesishme, por qe te shkaktojne bezdine me te madhe, sepse jane ato qe te bejne te turperohesh nga arsyet e kota te keputjes morale. Por une dua ti respektoj keto vogelsira edhe pse vazhdimisht refuzoj t'ia pranoj vetes.

Nga vetja ime, mendimet e mia, frikerat budallaqe, deshirat e parealizuara, durimi i sosur, merzitja e pakuptimte, pertacia e pashoqe, mungesa e motivimit.
U lodha, edhe nga te shpjeguarit jam lodhur!

Zenkat

Zenkat jane gjithashtu nje menyre shume e mire nga e cila nisin genjeshtrat. Secila zenke eshte si ajo lloj genjeshtre qe je mesuar gjithmone t'u thuash njerezve "Jam mire", duke e ditur padyshim qe ose eshte kryekeput e kunderta, ose perton te japesh sqarime te teperta ne rastin e nje pergjigjeje te ndryshme. Dhe pyetesi, edhe ai e di shume mire se si eshte e verteta, e di qe ne shumicen e hereve do te marre nje pergjigje te pavertete dhe gjithsesi vendos te pyese "Si je?", pa u shqetesuar me vone nga genjeshtra e shumte qe ka marre si pergjigje. Si duket ky ritual kryhet sikur te jete nje detyre e mirecaktuar njerezore: te pyeturit e percipte dhe te pergjigjurit e pacipe.

Keshtu jane edhe zenkat, jo domosdoshmerisht te percipta ne fillesat e tyre, po padyshim te pacipa gjate perfundimeve. Gjate perfundimeve, ku ti dorezohesh nga debati, nga ngritja e nervave, nga merzia e teperuar dhe kerkon t'i shmangesh diskutimit me te larguar. Ndersa ne fund, i paqendruar per deshiren e nje takimi te afert apo jo ne nje kohe tjeter, genjen paturperisht me fjalen "Mirupafshim" duke e ditur si kristali qe po u ritakuam nuk ka asesi mundesi qe te jemi MIRE (te pakten jo ne fillime) dhe kur vete ti nuk je i sigurt ne do SHIHEMI!

Ne jemi diçka ndryshe, e dije?

Ti, je i vetmi njeri i botes, te cilit mund t'i flas papushim dhe te mos lodhem. Je i vetmi njeri i botes qe gjithmone do gjej diçka per t'i folur, sepse edhe budallalleqet e folura me ty, jane te rendesishme. Budallalleqet e folura me ty, me bejne te kuptoj qe nuk jam ndryshe ne kete jete, siç me pare mendoja se isha.

Ti, je i vetmi njeri i botes, qe mund t'i them pa druajtje te gjitha dhe te mos pendohem. Sepse, sa here qe une te them diçka, me ben te kuptoj qe nuk jam e vetmja e krisur ne kete vend, siç besoja se isha me pare.

Je i vetmi njeri i botes, qe edhe pse nuk me kupton ndonjehere, mundohesh, i vetmi njeri i botes qe ke durimin te degjosh, qe ke zemergjeresine te pranosh qe une jam tjeter, por se bashku behemi nje. 

Ndersa une jam ndoshta i vetmi njeri i botes qe rralle here me mbarojne fjalet kur jam duke biseduar, por kur vjen puna te ty... Ti je diçka qe nuk mund te pershkruhesh!!!

Dhe ne qofte se do te me rreshtin ndonjehere fjalet, do gjej shtrengimet e duarve per te biseduar me ty sepse edhe ashtu dime te kuptohemi.
Se ne jemi diçka ndryshe, e dije?

Jemi njohur per t'u njohur

Ngandonjehere me ben aq shume te dyshoj sjellja jote, sa qe mundohem te largoj krejt mendimet e keqia qe te mos e ndryshoj pamjen tende ne perfytyrimet e mia. Perpiqem aq shume me raste, sepse do ishte shume pikelluese te zbuloja ndonje te vertete te pahijshme. E ndoshta ky eshte i vetmi rast i jetes sime, i vetmi moment ku une do te parapelqeja me mire genjeshtrat per te jetuar e qete sesa ate te vertete te ciles aq shume i druhem.

Sa zhgenjyese do ishte, te zbuloja qe arsyeja kryesore qe u njohem ishte diçka qe nuk ka te beje me spontanitetin apo rastesine e bukur, edhe pse ti vete dikur me pate thene qe ne kete bote besoje qe nuk ekzistonin rastesi... Sa derrmuese do ishte ideja per mua, qe te dija se njohja jone, me pas kjo perzemersi kaq e madhe qe mesova te te kem me vite, kane nisur nga nje arye tjeter sesa vete njohja jone. Kjo eshte  frika ime me e madhe! Te di qe ne nuk u njohem per t'u njohur se bashku, ne u njohem per t'u njohur me te tjere!

Me ndodh te bisedoj vazhdimisht me ata qe njohem rruges, dhe u tregoj se sa shume e deshiroj qe ky mendim te me largohet nga vetja sa me pare, edhe pse ti vete dikur me pate thene qe ne kete bote te besoja ndjenjat dhe mendimet e mia te para... Une nuk i besoj mendimeve te frikshme, nuk dua t'i besoj as ketij!

Oh, sa aq e padeshiruar tingellon tani ideja qe ne jemi njohur per nje tjeter qellim... Ne patjeter duhet te jemi njohur per t'u njohur!