E kam nisur disa here kete leter,
E kam shkruar me miliona here ne menjde, e kam ndryshuar, e kam tjetersuar, e kam djegur, e kam harruar dhe ja ku po e rishkruaj, duke shpresuar qe te marre formen e duhur...formen qe do te me jap mua qetesine, formen qe do te te jap ty shperberjen e entuziazmit ne anen time te majte, ose te te mbysi ajrin nga levizja e flatrave qe ke brenda meje dhe te te fshije nga endrrat e mia te mundimshme te nates ...
Shkruaj pambarimisht fjali e paragrafe, dhe thur neper mendje kaq shume kumtime ku i flas dritares vazhdimisht me shpresen qe nje dite dera do te degjoje... Dhe mendoj se t'i them te gjitha, bind veten se perfundimisht kjo ishte hera e fundit qe brenda meje po te shpjegoja gjerat qe duhet t'i degjosh/j, me idene qe ne kete vorbull perseritese e genjeshtare, te vije dita qe une te te percjell nga ku ndodhesh. Dita qe do te zbehen ngjyrat nga syte e mi, e do te te tretet imazhi neper ajer!
Ndaj pres...
