Sa shume shpesh te kam folur kohet e fundit

Te kam folur per te te kerkuar te me zgjosh pak me heret qe te mund te mesoj kesaj here. Te kam kerkuar te mos me shpiesh ne tundim per te harxhuar panevojshem sepse ne te njejten kohe te kam kerkuar qe edhe te blej ate fustanin qe kam pare disa jave me pare, te dyqani i ri qe eshte hapur ne cep te rruges. Te kam folur per veten time shume gjera, sepse e di qe te flasesh me Ty eshte si te flasesh me veten. Kjo e fundit jo se te ndihmon Ty te me kuptosh mua me shume, se supozohet te me njohesh me mire, por qe te me ndihmosh te kuptoj une veten time, se kjo eshte ajo qe me nevojitet mua ... Besome! (Besome?)

Ti ke qene gjithmone Ai qe i ke ditur gjerat shume mire, dhe supozohet ti kuptosh me shume se mua ( kjo eshte e vertete per kedo, ne fakt, se spo e kuptoj veten keto kohe )... Por Ti, supozohet te dish shume gjera, per te cilat harron shpesh here qe dua pergjigje dhe kam nevoje ti di! Dhe, te lutem kuptoje qe nuk e quaj parapritje nga ana Jote kur me dergon ndonje sinjal brenda meje qe çka po bej nuk eshte fort mire... E para, sepse Ti e di shume mire, qe nuk kam per te te degjuar momentin e fundit. Dhe e dyta, se e ngaterroj shpesh here ate dhimbjen e stomakut me ndjenje urie ... ose dua ta konsideroj si ndjenje urie, qe na çon perseri te arsyeja e pare.

Sa shume shpesh te kam folur kohet e fundit,
aq sa e kam lene pas dore me shume veten time, duke u munduar te kuptoj ate gje prej te ciles pres nga Ty nje ndihme te madhe. E ke vene re? S'po ia dal dot e vetme. Madje, jam duke i bere punet shume lemsh, sa qe nuk po ndiej se ka nje dalje te shpejte prej ketu ku jam futur. Te lutem, me nxirr prej ketej!!! Sepse, sado qe une te kem per Ty ato dyshimet e mia (te medha e te vogla), ne qofte se je "aty", duhet ta dish se ne fund te dites...
atehere kur une e di qe asgje nga ç'kam bere nuk ia vleu (perseri), do te kerkoj ndihmen tende.

Ndihme, per te me shpetuar nga vetja ime, per te me qetesuar e te me bere te ndiej se shume shpejt do vije fundi i kesaj amullie (se e di qe do i vije fundi, por kur?).

Tani po largohem te ha dicka, se po me dhemb stomaku...

...çmendurisht...

Une te dua çmendurisht,
sepse te çmendurit thjesht duan! Duan pa interes, pa kokeçarje, pa pritje te medha. Te çmendurit thjesht duan, papushim, çdo moment, me gjithe shpirt dhe me gjithe mendje, te duan siç je ose me sakt, te duan siç te shohin.

Te dua çmendurisht,
sepse te dashurit çmendurisht do te thote qe te duash pa arsye. Dhe une keshtu te dua, pa ndonje arsye te veçante, pa ndonje kerkese te veçante, te dua aq sa nuk arrij te te shikoj gabimet, sa nuk arrij te te dalloj te metat... Te dua çmendurisht!

Sepse te dua pa mase, pa kufij! Nuk i kam vene asnje limit perzemersise tende, ashtu si te çmendurit nuk i vene limit imagjinates. As kesaj te fundit nuk i ve limit, kur me ndodh te mendoj per ty. Te dua çmendurisht çuditshem...

Dhe te thuash qe te dua keshtu, nuk tingellon fort bukur, e di! Por, tani e kam kuptuar se "çmedurisht" eshte fjala me e mire qe mund te pershkruaje kete lloj dashurie/marrezie. Se e dalloj qe te dashurit ne kete forme me shume se sa menyra e dashurise qe ndiej duke te patur ty, eshte menyra e dashurise qe ndiej po qe se nuk te kam.

Cmendurisht, sepse pa ty, e di qe çmendem!

Endrrat e nates

Kisha gjithe kohes qe po shikoja te njejten pamje. Cdo nate e njejta gje. Kishin filluar te me bezdisnin te njejtat fytyra, te njejtat ambjente. Dreqin, mos po filloj te rritem? Ajo qe kam dashur me shume te vetja eshte pikerisht shpriti feminor, qe shperthente ndonjehere tek-tuk ne kundershti me strukturen time fizike. Per qejf e per shaka edhe flisja si ndonje 5-vjecare e perkedhelur, por asnjehere nuk me kish ndodhur te merzitesha kaq shume nga te njejtat pamje! Kjo padyshim duhet te ishte shenje e diçkaje qe nuk po shkonte ne rrjedhen e saj te zakonshme.

Por sinqerisht qe filluan te me hiqnin pak nga pak gezimin, ato gjera, ato ndjesi qe me perpara me vinin ne mendime, me gezonin, me dukeshin aq te verteta, aq te gjata dhe ngadonjehere te frikshme. Kjo e fundit harrohej me shpesh se ato kujtimet e bukura, apo ndjesite e kendshme qe me ndodhte te mbaja mend. Dhe e kam menduar ngahera, qe une edhe pse kurre nuk e kisha provuar alkolin me teperi, e kam ndiere gjithmone ndjesine e tij, pikerisht mengjeseve, kur me ndodh te harroj shumicen e gjerave te para. Te vjen inat me veten, se kur thuhen momente dehese, supozohet te jene momente qe njeriu duhet ti mbaje mend, dreqi ta haje!

E pata degjuar disa here tim ate, kohe me pare qe thosh se edhe ai kishte pare disa here rresht te njejtat situata, derisa i kish ardhur koha qe, pa e çare shume koken te kuptonte se ç'ishin, kish vazhduar diten e tij. E çuditshme shume! Une gjithmone e vras mendjen perse ndodhen gjerat ashtu si ndodhen, ne mos perpiqem te kuptoj te ardhmen, siç disa bejne, te pakten perpiqem te kuptoj ndjenjat e mia (disi). Prandaj te gjitha keto sekonda e sekuenca te shkurtra qe thone se jane (ndersa une do betohesha qe jane shume me shume se aq, me raste nje nate e tere), kane patur nje rendesi te caktuar per mua. I merrja seriozisht, vetekuptohet sa mund te marresh seriozisht raste te tilla. Mendoja qe ndjesi te ketij lloji, e marrin shkasen nga diçka (me e vogla e mundshme) nje shkendije e brendshme çmendurie. Por, betohem, qe per mua jane te rendesishme.

Jane te rendesishme mjaftueshem sa te me bejne te rend pas fytyrave te njejta qe kam pare ne to, thjesht nga kurioziteti. Te rendesishme, per te me bere te kuptoj se cfare dua vertete. Te rendesishme aq sa ne diten time, mendimi per keto sekuenca, dikur e ka patur rendesine e vet. Ndersa tani...

Tani me ndodh ti largoj nga mendja sa te hap syte
"- O ma, sa eshte ora?
- Obobo dreqin, me vajti vone edhe sot."

(pavaresisht se mundohem ti zgjas pafund, sa te mundem)
Sepse askush, asnjehere, nuk eshte kurre i madh mjaftueshem per ti lene menjane endrrat e nates!

E dua dashurine ...

E dua dashurine te jete e qeshur, e dua te jete e lumtur. E dua dashurine me duar te medha (qe te te perqafoje fort ose te mund te te kape fuqishem kur je duke rene) ose te jete me duar te nxehta, qe t'u fale ngrohtesi gishtave te mi te akullta sa here te jene te takuar.

E dua dashurine te gjendshme, qe te jete aty duke degjuar cfaredolloj fjalimi te pakuptimte timin. E dua te jete e bute, qe te me kritikoje sa here qe tregohem e padrejte me veten. E dua te jete e eger, qe te me flase e bertase kur e kam gabim dhe e dua te mos largohet, sa here qe do zgjedh qe te mos i flas per cfaredolloj arsyeje. E dua dashurine te duruar, qe te dije te duroje durimin tim dhe e dua gazmore, qe te dije te nxitoje cdo ndjenje te mire qe mblidhet brenda dites.

E dua dashurine egoiste sepse e dua te gjithen per veten, me veten dhe e dua ta gjej sa here qe ta kerkoj. E dua dashurine te larte, shume te larte, qe te me ngreje me kujdes drejt qiellit te saj, por e dua te ulet mjaftueshem qe te me sjelle perseri me kembe ne toke.

E dua dashurine, e dua shume, edhe pa e njohur! E dua pa ia pare ndonjehere fytyren, pa ia ndiere ndonjehere aromen, pa e provuar, e dua ashtu si eshte. Sepse une e dua dashurine qe ti besoj, e dua qe ta le te lire dhe ta di qe do vije, qe ti afrohem dhe ta di qe nuk do iki. E dua dashurine, vetem njehere! E dua dashurine per gjithe jeten, dhe me gjasa jam stil-i-vjeter por e dua dashurine, per ngahera.

E dua dashurine te kujdesshme, qe te mos e tregoje veten gjithmone e ne cdo vend, por pak here edhe aty ku duhet. Te tille e dua, te fshehur per boten, por gjithe bota per mua! E dua dashurine ndryshe, sepse çdo dashuri duhet ndryshe, dhe e dua te merzitet kur ajo qe deshironte nuk mundi te realizohej, por e dua luftetare te fuqishme qe ta beje pamunduren e saj te mundur.

I dua dashurise sy te bukur, qe te dije te shikoje te kjo jete vetem te mira. Dhe e dua qe te kuptoje qe ne shikimin tim ai eshte me e mira e mundshme, dhe syte e tij jane me te bukurit ne bote! E dua dashurine te dije qe nuk mjaftojne fjalet me shume se shikimi, dhe as puthja me shume se shtrengimi i duarve. I kerkoj dashurise ta kuptoje!

Ta kuptoje qe me shume se rrethanat, une zgjodha ate. Se kam zgjedhur ate, para se gjithash, per gjithe jeten, gjate gjithe jetes!!! Dhe e kam dashur para se ta njihja, para se ti dija emrin, dhe jam pergatitur çdo dite per ta dashur ndoshta (jo) çmendurisht, por sipas menyres sime. Sepse e dua dashurine edhe me floke te bardha per aq kohe sa shikimi dhe duart tona jane te ngrohta!

Ne pritje te zerit tend

E kap telefonin edhe e hap. Formoj pavetedijshem (madje edhe me sy mbyllur mund ta bej) numrin tend. Kjo ndodh sepse tani aq mire eshte mesuar ai numer saqe gjithmone mendoj se kursej nje sasi te konsiderueshme kohe keshtu, sesa te kerkoj emrin tend ne numratorin e telefonit.

Duke formuar numrin ngadonjehere mendoj se edhe vete celulari e di aq mire sa po te ndodhe (qe rralle ndodh) qe te ngaterroj aty per aty ndonje shifer, ekrani paralajmeron, ndryshon formen, jep "ze" qe une ta kuptoj.

Pasi ne nje kohe, shume me te shkurter nga sa e kam lartpershkruar, shtyp butonin dhe perhere e vazhdimisht e pres me nje ankth te madh te bjere zilja. Madje nganjehere mendoj se e dua me shume tingullin e ziles sesa tingullin tend.

Zilja e pare...ku une te le kohe sa ta ndiesh levizjen e telefonit brenda xhepit, sa mundimshem te kerkosh ne te kur te ndodh te kesh veshur pantallona jo shume te lirshme, mbaron.

Zilja e dyte... ku une pres me padurim qe ti te me pergjigjesh nga ana tjeter e telefonit, e nderkohe perceptoj pershendetjen me te ngrohte te mundshme me te cilen te te pres.

Zilja e trete...kalon duke t'u lutur nga ana tjeter me dhjetra here qe te me pergjigjesh apo te me japesh nje reagim te cfaredollojshem, vec te me tregosh qe je aty.

Zilja e katert...iken me dilemen qe ta lejoj apo jo te ndodhe zilen e rradhes, pasi kete here une vertet mendoj se ti ndoshta duhet te jesh i zene me ndonje tjeter pune. Gjithsesi nuk arrij ta kaperdij kurre mendimin dhe mosreagimin tend duke (te pakten) me mbyllur telefonin.

Zilja e peste...eshte e sigurte qe do te vazhdoje nqs nuk kam vendosur qe tia shkurtoj jeten ziles paraardhese. Kjo zile permban brenda ate shpresen e fundit qe gjithsesi ti do te pergjigjesh. Sidoqofte zilja e peste ka bere qe te me humbi qofte entuziazmi, qofte edhe deshira e formimit te numrit. Per me teper, zilja e peste ma shton shumefish merzine, mallin, merakosjen, deshiren per te te degjuar zerin, inatin, mosqetesine, rrahjet e zemres, presionin e gjakut...

Pas ziles se peste ndodh qe te me nderpritet vetvetiu telefonata, per shkak te mospergjigjes tende. E ketu, eshte kulmi im i pikellimit. E mbyll telefonin, e flak tej, dhe nese goje do te kishte kushedi se sa shume here do ankohej per lendimet e marra.

Pas ketyre thirrjeve te pashpresa une e ndiej te humbur ekuilibrin tim biologjik, fizik, psikologjik. E humb krejt qetesine time shpirterore edhe merakosem aq shume sa qe mund te mendoj mijera gjera:

-Mos valle eshte tjeterkund dhe te pergjigjet nuk mundet?
-Mos valle eshte me tjeterkend?
-Te jete semure edhe te mos kete fuqi te pergjigjet?
-Mos e cileson kete si me te miren menyre per te me keshilluar qe te rresht se e kerkuari aq shpesh?
-Po sikur papritur ti kete ndaluar frymemarrja?

E ne kohen qe perpiqem ta coj mendjen tjeterkund, e te pushoj se menduari, nuk mundem! E pres me padurim qe ti te me marresh mbrapsht, e te me pergjigjesh me mosperfilljen me te madhe ndaj gjithe shqetesimeve te mia. Te me flasesh, e te me besh ti harroj te gjitha!

Habitshem se si ne ato pak sekonda qe une perpiqem te te kontaktoj, me vene neper mend gjithe ato gjera. Madje betohem se ndonje dite do te ta punoj me po te njejtin rreng, ndonje dite...!
Dhe nese ti, sic ben shpesh te ndodh qe ta harrosh thirrjen time, mua me duhet te pres nje nate pambarimisht te gjate, duke vuajtur nga ideja se TI KE VDEKUR!!!

Kur fjalet behen te panevojshme

Ishiin ulur te dy aq prane sa ajo nuk dinte, a te gezohej apo te shqetesohej nga ky fakt. Ai sakaq ndihej i trullosur nga pamja aq e afert e fytyres se saj dhe nga afshi i nxehte i aromes se lule jasemines. E dinin qe te dy se cfare nuk duhet te benin, po aq mire sa dhe dinin se sa shume e deshironin qe te dy ate qe ishte ne prag-ndodhjeje. Nuk po i bezdiste aspak vapa mbytese e veres, aq me pak zhurmat apo piskamat e qeshura te tavolines se grupit te atyre shokeve qe i kishin diku ngjitur, apo ajo muzika e zhurmshme te cilen ai sado qe mundohej ta kujtonte...nuk mundte. Ate madje s'po e bezdiste as tymi i cigares se tij, qe aq shume here i ishte lutur ta pakesonte! E veshtroi ngulmtazi! Po fillonte te shkrumbohej pak nga pak dhe aty e kuptoi se kishin qe te dy pak kohe qe po rrinin heshtur. Thuaj se atij i kishin mbaruar te gjitha bisedat. Sepse, faktikisht kur u ndodhte ndonje situate e ngjashme, ajo, si ato cupelinat e perkedhelura, i thoshte se kinse i duhej te larhohej, ndaj papritur ai shpikte njemije e nje budallalleqe te embla qe ta bindte te qendronte edhe pak! Kjo gje mund te perseritej dy here maksimumi, se me pas ajo tregohej e forte edhe e palekundur ne vendimin e largimit. Dhe ashtu ndodhte. Kurse sot, dhe pse pavetedijshem ata kaluan ca kohe pa folur, ajo nuk po ikte. Ndersa ai, nuk po sillte ndermend ndonje budallallek te atyre llojeve qe tia rikthene buzeqeshjen apo t'ia zhdukte ate pamjen qe hutim, a cfare dreqin ishte, ne fytyren e saj ?! E vendosi...
Sidoqofte, do dinte se si sinqerisht t'i sqarohej me pas. E vendosi...
Iu afrua edhe paaak, shume pak, aq sa te ndiente prej saj ndonje lloj reagimi (qe rrinte si e ngrire). Aq afer tani sa, ajo mund t'ia ndiente tani frymemarrjen e perziere me ate aromen e tymit te duhanit qe s'po i bente me pershtypje. Ai nderkohe po ndiente frymen e saj te ngrohte edhe te crregullt, qe e habiti ne te vertete (por nuk e dha veten), dhe ajo dreq arome jasemini qe po ia cante hundet!!!
Pernjeherazi mbyllen te dy syte, teksa buzet po iu afroheshin gjithe frike, qe sa vinte dhe shnderrohej ne nje turbullire, ne nje boshllek mendimesh, ne nje qetesi te zhurmave, ne nje bote te te dyve, ne nje cmenduri rrahje zemrash, ne perflakje te fytyres... Vertete ndodhi te ishte qetesi aq e madhe, sikur dhe ne kinema? Dhe ai grupi i shokeve ne krah, dhe ata te moshuarit, dhe ato tavolinat e para plot njerez mezi c'e prisnin puthjen e tyre?!
Ai i vendosi doren diku poshte bluzes se holle qe ajo kish veshur, dhe papritur nje dritherime qe nuk e kuptoi a i erdhi nga ato pak caste apo nga kontakti me doren e tij te ftohte... u largua! Kur pernjemend u rikthyen zhurmat, tymi i duhanit, muzika e zhurmshme, drita e zbehte e lokalit dhe diku ne cep te buzeve te saj nje buzeqeshje e turpshme dhe e pafajshme. ( Ai po ashtu )
Me sy qe i shkelqenin dhe me mendimin e bukur se ia kish rikthyer edhe njehere qeshjen ne fytyre, po e shikonte si i dehur. Pastaj nuk iu permbajt me tundimit apo lumturise dhe e perqafoi.