Vetem ti mund te me ktheje mua te shkruaja perseri, pas nje kohe kaq te gjate... vetem ti.
Sepse, edhe pse gjate gjithe kohes jam e rrethuar nga dashuria jote perseri eshte pikerisht dashuria jote ajo qe me jep guximin te vazhdoj perpara.
Vetem ti me ben te ndihem ne shtepi, ne cfaredolloj vendi, sepse shtepia ime eshte aty ku je ti. Ti me telefonon e me shkruan per cdo dite, por perseri ne gjithe boten vetem ti me ben te ta ndjeje mungesen pas sekondit te pare qe kemi mbyllur biseden.
Je ti qe me ke mesuar deri tani, qe vazhdon te me mesosh per çdo gje pambarimisht, ashtu siç je dhe ti lumturia ime me e madhe kur te mesoj ndonje gje te vogel une :).
Vetem ti mund te... me rikthesh ne nje sekond buzeqeshjen, largosh si me magji lotet e trishtimit, zhdukesh per pak caste mallin, me qetesosh me nje prekje, gezosh vetem me nje fjale, me kthesh nga erresirat me te largeta, mund te me mbushesh me dashuri cdo sekond te dites sime dhe une perseri nuk ngopem dot duke te patur.
Vetem ti mundesh ne kete bote,
Vetem ti mund!
Saturday, February 6, 2016
Tuesday, January 5, 2016
2 a.m
Une jam nje lemsh i madh pavendimesh. Nje topth i stermbushur me mijera deshira dhe endrra dhe e kufizuar nga koha dhe zona e rehatise. Jam nje tufe gabimesh, gabimesh te vogla ndoshta qe me kane penguar te ndjek ndjenjen time. Perveç ketyre une jam edhe nje mendje e kontrolluar sepse eshte e frikesuar nga ndryshimet e medha apo e panjohura e larget.
Une jam frike, frike nga mosrealizimet apo deshtimet e mundshme te cilat jane po aq te rendesishme sa edhe sukseset ne kete jete! Por qe, une kam frike nga deshtimet. Une jam nje grumbull ndjenjash te çuditshme qe me mblidhen ne gryke e s'me lene te marre fryme apo me fluturojne ne stomak dhe dua t'u zhduk ajrin. Jam ndoshta liman qetesie ku ererat nuk fryjne kurre per kedo udhetar apo anije te qendruar por jam vete nje mes oqeani prej nga ku formohen tsunamet e medha.
Kjo jam une, e lindura ne oren e dyte te dites se re ne nje fund vjeshte, dhe thone qe asnje vendim i mire nuk merret pas kesaj ore.
Une jam frike, frike nga mosrealizimet apo deshtimet e mundshme te cilat jane po aq te rendesishme sa edhe sukseset ne kete jete! Por qe, une kam frike nga deshtimet. Une jam nje grumbull ndjenjash te çuditshme qe me mblidhen ne gryke e s'me lene te marre fryme apo me fluturojne ne stomak dhe dua t'u zhduk ajrin. Jam ndoshta liman qetesie ku ererat nuk fryjne kurre per kedo udhetar apo anije te qendruar por jam vete nje mes oqeani prej nga ku formohen tsunamet e medha.
Kjo jam une, e lindura ne oren e dyte te dites se re ne nje fund vjeshte, dhe thone qe asnje vendim i mire nuk merret pas kesaj ore.
Subscribe to:
Posts (Atom)