E kap telefonin edhe e hap. Formoj pavetedijshem (madje edhe me sy mbyllur mund ta bej) numrin tend. Kjo ndodh sepse tani aq mire eshte mesuar ai numer saqe gjithmone mendoj se kursej nje sasi te konsiderueshme kohe keshtu, sesa te kerkoj emrin tend ne numratorin e telefonit.
Duke formuar numrin ngadonjehere mendoj se edhe vete celulari e di aq mire sa po te ndodhe (qe rralle ndodh) qe te ngaterroj aty per aty ndonje shifer, ekrani paralajmeron, ndryshon formen, jep "ze" qe une ta kuptoj.
Pasi ne nje kohe, shume me te shkurter nga sa e kam lartpershkruar, shtyp butonin dhe perhere e vazhdimisht e pres me nje ankth te madh te bjere zilja. Madje nganjehere mendoj se e dua me shume tingullin e ziles sesa tingullin tend.
Zilja e pare...ku une te le kohe sa ta ndiesh levizjen e telefonit brenda xhepit, sa mundimshem te kerkosh ne te kur te ndodh te kesh veshur pantallona jo shume te lirshme, mbaron.
Zilja e dyte... ku une pres me padurim qe ti te me pergjigjesh nga ana tjeter e telefonit, e nderkohe perceptoj pershendetjen me te ngrohte te mundshme me te cilen te te pres.
Zilja e trete...kalon duke t'u lutur nga ana tjeter me dhjetra here qe te me pergjigjesh apo te me japesh nje reagim te cfaredollojshem, vec te me tregosh qe je aty.
Zilja e katert...iken me dilemen qe ta lejoj apo jo te ndodhe zilen e rradhes, pasi kete here une vertet mendoj se ti ndoshta duhet te jesh i zene me ndonje tjeter pune. Gjithsesi nuk arrij ta kaperdij kurre mendimin dhe mosreagimin tend duke (te pakten) me mbyllur telefonin.
Zilja e peste...eshte e sigurte qe do te vazhdoje nqs nuk kam vendosur qe tia shkurtoj jeten ziles paraardhese. Kjo zile permban brenda ate shpresen e fundit qe gjithsesi ti do te pergjigjesh. Sidoqofte zilja e peste ka bere qe te me humbi qofte entuziazmi, qofte edhe deshira e formimit te numrit. Per me teper, zilja e peste ma shton shumefish merzine, mallin, merakosjen, deshiren per te te degjuar zerin, inatin, mosqetesine, rrahjet e zemres, presionin e gjakut...
Pas ziles se peste ndodh qe te me nderpritet vetvetiu telefonata, per shkak te mospergjigjes tende. E ketu, eshte kulmi im i pikellimit. E mbyll telefonin, e flak tej, dhe nese goje do te kishte kushedi se sa shume here do ankohej per lendimet e marra.
Pas ketyre thirrjeve te pashpresa une e ndiej te humbur ekuilibrin tim biologjik, fizik, psikologjik. E humb krejt qetesine time shpirterore edhe merakosem aq shume sa qe mund te mendoj mijera gjera:
-Mos valle eshte tjeterkund dhe te pergjigjet nuk mundet?
-Mos valle eshte me tjeterkend?
-Te jete semure edhe te mos kete fuqi te pergjigjet?
-Mos e cileson kete si me te miren menyre per te me keshilluar qe te rresht se e kerkuari aq shpesh?
-Po sikur papritur ti kete ndaluar frymemarrja?
E ne kohen qe perpiqem ta coj mendjen tjeterkund, e te pushoj se menduari, nuk mundem! E pres me padurim qe ti te me marresh mbrapsht, e te me pergjigjesh me mosperfilljen me te madhe ndaj gjithe shqetesimeve te mia. Te me flasesh, e te me besh ti harroj te gjitha!
Habitshem se si ne ato pak sekonda qe une perpiqem te te kontaktoj, me vene neper mend gjithe ato gjera. Madje betohem se ndonje dite do te ta punoj me po te njejtin rreng, ndonje dite...!
Dhe nese ti, sic ben shpesh te ndodh qe ta harrosh thirrjen time, mua me duhet te pres nje nate pambarimisht te gjate, duke vuajtur nga ideja se TI KE VDEKUR!!!
No comments:
Post a Comment