Wednesday, January 23, 2013

Endrrat e nates

Kisha gjithe kohes qe po shikoja te njejten pamje. Cdo nate e njejta gje. Kishin filluar te me bezdisnin te njejtat fytyra, te njejtat ambjente. Dreqin, mos po filloj te rritem? Ajo qe kam dashur me shume te vetja eshte pikerisht shpriti feminor, qe shperthente ndonjehere tek-tuk ne kundershti me strukturen time fizike. Per qejf e per shaka edhe flisja si ndonje 5-vjecare e perkedhelur, por asnjehere nuk me kish ndodhur te merzitesha kaq shume nga te njejtat pamje! Kjo padyshim duhet te ishte shenje e diçkaje qe nuk po shkonte ne rrjedhen e saj te zakonshme.

Por sinqerisht qe filluan te me hiqnin pak nga pak gezimin, ato gjera, ato ndjesi qe me perpara me vinin ne mendime, me gezonin, me dukeshin aq te verteta, aq te gjata dhe ngadonjehere te frikshme. Kjo e fundit harrohej me shpesh se ato kujtimet e bukura, apo ndjesite e kendshme qe me ndodhte te mbaja mend. Dhe e kam menduar ngahera, qe une edhe pse kurre nuk e kisha provuar alkolin me teperi, e kam ndiere gjithmone ndjesine e tij, pikerisht mengjeseve, kur me ndodh te harroj shumicen e gjerave te para. Te vjen inat me veten, se kur thuhen momente dehese, supozohet te jene momente qe njeriu duhet ti mbaje mend, dreqi ta haje!

E pata degjuar disa here tim ate, kohe me pare qe thosh se edhe ai kishte pare disa here rresht te njejtat situata, derisa i kish ardhur koha qe, pa e çare shume koken te kuptonte se ç'ishin, kish vazhduar diten e tij. E çuditshme shume! Une gjithmone e vras mendjen perse ndodhen gjerat ashtu si ndodhen, ne mos perpiqem te kuptoj te ardhmen, siç disa bejne, te pakten perpiqem te kuptoj ndjenjat e mia (disi). Prandaj te gjitha keto sekonda e sekuenca te shkurtra qe thone se jane (ndersa une do betohesha qe jane shume me shume se aq, me raste nje nate e tere), kane patur nje rendesi te caktuar per mua. I merrja seriozisht, vetekuptohet sa mund te marresh seriozisht raste te tilla. Mendoja qe ndjesi te ketij lloji, e marrin shkasen nga diçka (me e vogla e mundshme) nje shkendije e brendshme çmendurie. Por, betohem, qe per mua jane te rendesishme.

Jane te rendesishme mjaftueshem sa te me bejne te rend pas fytyrave te njejta qe kam pare ne to, thjesht nga kurioziteti. Te rendesishme, per te me bere te kuptoj se cfare dua vertete. Te rendesishme aq sa ne diten time, mendimi per keto sekuenca, dikur e ka patur rendesine e vet. Ndersa tani...

Tani me ndodh ti largoj nga mendja sa te hap syte
"- O ma, sa eshte ora?
- Obobo dreqin, me vajti vone edhe sot."

(pavaresisht se mundohem ti zgjas pafund, sa te mundem)
Sepse askush, asnjehere, nuk eshte kurre i madh mjaftueshem per ti lene menjane endrrat e nates!

No comments:

Post a Comment