Jam kaq larg teje, kaq larg sa eshte e frikshme ta mendosh. Dhe ne fakt, mundohem qe te mos e mendoj çdo dite. Mundohem te mos e mendoj fare largesine dhe imagjinoj se si DJE ka qene dita e fundit qe jemi takuar, perqafuar, kemi folur. Aq shume, sa duket e vertete, sa kam genjyer mendjen aq keqazi...
DJE ishte dita e fundit kur u pame, kur folem per gjera krejt te zakonshme, krejt te panevojshme. Dje ishim moskokeçares ndaj mallit, atij malli qe une duhet ta ndieja çdo dite e me shume, qe do me mpinte trupin e mendjen deri sa te te degjoja zerin e te te shihja fytyren.
Malli qe duket sikur eshte zhdukur aq sa frikesohem nga vetja, dyzohem, dyshoj se ne te vertete nuk ndodhet aty, se nuk ka nevoje per buzeqeshjen tende.
Nuk kam mall per ty, derisa te shoh diku nder foto te vjetra, lexoj emrin tend te paqene nder rreshta te ndonje libri dhe kuptoj se Sa shume qe me duhesh!!!
