E di

E di,
Qe pas shiut do vije dielli!
E di shume mire!

E besoj qe gjithmone do kete nje kohe timen, qe ose do e ndiej diku ne te ardhmen, ose do e kuptoj qe ka qene ne te shkuaren deri atehere, por nuk me ka ndodhur ta kuptoj ne momentin e duhur. Gjithmone ka per te patur nje kohe timen! Uroj te mos kete qene e shkuara, e pakuptuar.

E ndiej, qe brenda vetes sime nuk jam nje, jam miliona! E ndiej. Sepse, asnjehere nuk i bindem verberisht te njejtes rruge ne nje kryqezim. Madje kryqezimi te ish me mijera rruge, une do ti deshiroja te njemijta. Ndaj e di qe nuk jam nje vete, jam shume vete, shume mendime, shume ndjenja.

E kuptoj qe ankohem me shume seç duhet. E kuptoj qe gjerat shpesh here nuk jane aq tragjike sa une i bej, ashtu si kuptoj qe nuk jane edhe aq te thjeshta sa thone te tjeret. E marre vesh, se ne fund te tunelit gjithmone do kete nje drite dhe jam e vetedijshme qe do luftoj papushim te arrij deri aty...

Dhe prap merzitem !


... E di, dhe qe jam budallaqe, e di.

Po te pres

Po te pres...

Dhe ty as ne mendje nuk te shkon se cfare do te thote te presesh per ty! Sepse po te te shkonte ne mendje (qoftepak) nuk do te me lije kurre te prisja.
Gjate gjithe kesaj dite, kur dua te marr prej teje nje shenje qe cdo gje e jotja shkon sic duhet, pikerisht sot, ndodh kryekeput e kunderta.

Dhe ty as ne mendje nuk te shkon se cfare do te thote te presesh per ty! Qe me shume se pritje, eshte humbje durimi, humbje deshire, mijera mallkime te pandjera por qe te clirojne merzine. Por, me te shumta jane mallkimet per veten, qe kurre nuk u mesova nga moskokeçarja jote, nga indiferenca e ftohtesia dhe kjo dreq shprese e genjeshtert se nje dite ti do te zgjohesh nga gjumi dhe ti kuptosh si me magji te gjitha. Ti nuk e kupton se sa lutje cohen dem, vetem e vetem qe here tjeter te mos te me lesh ne pritje, qe te jesh aty me shume se cdo njeri i botes. Nuk e kupton, jo! Ti nuk e kupton qe pritja jote, eshte me e keqe se rradhet e gjata neper sportele, me e hidhet se pritja per marrjen e rroges, me emocionuese se pritja neper aeroporte, me e dhimbshme sesa pritja e nje goli fitoreje ne sekondat e fundit te ndeshjes...

E ke provuar ndonjehere kete ndjenje? Ndjenjen e pritjes tende? Qe te largon me kalimin e kohes deshiren per tu qetesuar, per te lexuar, per te ngrene...madje tani, ne funddite, edhe deshiren per te degjuar nje ze tjeter qe nuk eshte i joti.

Sigurisht qe s’duhet ta kesh provuar, madje as neper mendje nuk te shkon (qoftepak) se cfare do te thote te presesh per ty. Duke u lutur qe te kujtohesh te pergjigjesh, te me shkruash ose te me flasesh, sepse ti je mire…ti duhet te jesh mire!!!

Ai

Ai ishte ndryshe kesaj rradhe. Nuk ndiej me aq i forte, per me teper nuk arrinte te besonte se si kishte arritur deri ketu. Ai ishte vertete ndryshe kesaj rradhe.

Sepse ajo, i kish ardhur ne jete aq tinezisht, aq cuditshem, saqe e fundit gje qe i kish shkuar ne mendje ishte qe ajo ti sillte ndryshime.

Prej saj ai pakuptuar kishte kohe qe pamjes i jepte me shume rendesi sec duhet. Tashme koha qe rrinte para pasqyres, ishte shume here me e gjate se me perpara. Madje kishte here qe kur zgjohej vone, nuk shikohej fare ne te. Kurse tani, preferonte me mire te mos hante mengjesin, edhe kohen e fituar, ta shpenzonte mbi vete. (Thua se kishte aq shume gjera per te bere, po gjithsesi, e bente te ndihej me mire)

Pastaj kur vinte puna qe te rregullonte floket...Edhe kjo kishte nje tjeter kohe te shpenzuar vecanerisht. Perseri, pavetedije mundohej te kuronte pamjen e tij. Edhe pse perpiqej qe floket ti ngjanin sa me natyrshem, ngahera bindej se te kthyera nga e majta I jepnin nje tjeter hije. Zgjedhja e kemishes, dreqin! Edhe ajo I harxhonte kohe! A thua te veshe kete te erreten qe I jep nje pamje prej te rrituri e seriozi? Apo mos valle asaj do I pelqente kjo e hapura qe I jepte pamje me feminore?

Se fundmi, pasi I pelqente sadopak figura e marre, nisej (pa harruar ketu te hedhe parfumin). Gjithmone mendonte se aroma e tij e bente te vecante. (Edhe kemisha, edhe modeli I flokeve…)

Nuk arrinte te pertypte mendimin qe te gjitha keto, nuk I bente pa arsye! Donte te bindej per te kunderten, por ishte e kote, sepse sa here qe largohej nga shtepia, perceptonte ne rruge se si do te sillej kur ta takonte! Cilen nga buzeqeshjet do te perdorte? (Apo kur e shihte, kishte nje tjeter buzeqeshje???) Madje, mendonte edhe se cfare do ti fliste…sigurisht gjithmone nqs do te mundej.

Gjithe para-mengjesi, edhe rruga I kalonte me te ne mendje. Here here edhe duke kritikuar veten, here here edhe duke u habitur per sjelljen e tij, here here edhe duke u shqetesuar per modelin e flokeve (!).

Ajo padyshim qe I kish ardhur cuditerisht ne jete. Atehere kur me pak priste qe dikush ti shfaqej ne te atille menyre. I kish shkaterruar cdo rregull ditor, I kish shkaterruar mendimet, veset, metabolizmin, madje edhe gjumin e nates ndonjehere. Ajo I kish sjelle ne jete aq shume ndryshime ne kaq pak kohe, saqe ai mendonte se me raste ajo po e ndryshonte, po e nxirrte nga vetja, ose po e njihte me nje vete te re, qe me pare ndoshta se kish njohur.

I kish bere kaq shume gjera, e te tera keto pa vetedije, ashtu fshehurazi, ashtu aventurisht, cuditerisht sic I ishte shfaqur. Por ajo qe e bente ate te vuante ne rrugen e mengjesit, pervec shpreses se kote qe do te vihej re, ishte fakti se nuk e dinte nqs edhe ajo rrinte para pasqyres, zgjidhte rrobat, ecte mengjeseve duke menduar per te…