Ai

Ai ishte ndryshe kesaj rradhe. Nuk ndiej me aq i forte, per me teper nuk arrinte te besonte se si kishte arritur deri ketu. Ai ishte vertete ndryshe kesaj rradhe.

Sepse ajo, i kish ardhur ne jete aq tinezisht, aq cuditshem, saqe e fundit gje qe i kish shkuar ne mendje ishte qe ajo ti sillte ndryshime.

Prej saj ai pakuptuar kishte kohe qe pamjes i jepte me shume rendesi sec duhet. Tashme koha qe rrinte para pasqyres, ishte shume here me e gjate se me perpara. Madje kishte here qe kur zgjohej vone, nuk shikohej fare ne te. Kurse tani, preferonte me mire te mos hante mengjesin, edhe kohen e fituar, ta shpenzonte mbi vete. (Thua se kishte aq shume gjera per te bere, po gjithsesi, e bente te ndihej me mire)

Pastaj kur vinte puna qe te rregullonte floket...Edhe kjo kishte nje tjeter kohe te shpenzuar vecanerisht. Perseri, pavetedije mundohej te kuronte pamjen e tij. Edhe pse perpiqej qe floket ti ngjanin sa me natyrshem, ngahera bindej se te kthyera nga e majta I jepnin nje tjeter hije. Zgjedhja e kemishes, dreqin! Edhe ajo I harxhonte kohe! A thua te veshe kete te erreten qe I jep nje pamje prej te rrituri e seriozi? Apo mos valle asaj do I pelqente kjo e hapura qe I jepte pamje me feminore?

Se fundmi, pasi I pelqente sadopak figura e marre, nisej (pa harruar ketu te hedhe parfumin). Gjithmone mendonte se aroma e tij e bente te vecante. (Edhe kemisha, edhe modeli I flokeve…)

Nuk arrinte te pertypte mendimin qe te gjitha keto, nuk I bente pa arsye! Donte te bindej per te kunderten, por ishte e kote, sepse sa here qe largohej nga shtepia, perceptonte ne rruge se si do te sillej kur ta takonte! Cilen nga buzeqeshjet do te perdorte? (Apo kur e shihte, kishte nje tjeter buzeqeshje???) Madje, mendonte edhe se cfare do ti fliste…sigurisht gjithmone nqs do te mundej.

Gjithe para-mengjesi, edhe rruga I kalonte me te ne mendje. Here here edhe duke kritikuar veten, here here edhe duke u habitur per sjelljen e tij, here here edhe duke u shqetesuar per modelin e flokeve (!).

Ajo padyshim qe I kish ardhur cuditerisht ne jete. Atehere kur me pak priste qe dikush ti shfaqej ne te atille menyre. I kish shkaterruar cdo rregull ditor, I kish shkaterruar mendimet, veset, metabolizmin, madje edhe gjumin e nates ndonjehere. Ajo I kish sjelle ne jete aq shume ndryshime ne kaq pak kohe, saqe ai mendonte se me raste ajo po e ndryshonte, po e nxirrte nga vetja, ose po e njihte me nje vete te re, qe me pare ndoshta se kish njohur.

I kish bere kaq shume gjera, e te tera keto pa vetedije, ashtu fshehurazi, ashtu aventurisht, cuditerisht sic I ishte shfaqur. Por ajo qe e bente ate te vuante ne rrugen e mengjesit, pervec shpreses se kote qe do te vihej re, ishte fakti se nuk e dinte nqs edhe ajo rrinte para pasqyres, zgjidhte rrobat, ecte mengjeseve duke menduar per te…