Si është e mundur, që koha që zgjatet për t'u afruar te ty, është kaq e mundimshme, krahasuar me kohën që fluturon sa hap e mbyll sytë, kur të kam pranë?
Si është e mundur, që duart e mia e kanë mësuar ndjesinë e lekurës tënde dhe majat e gishtave ta njohin aq mirë portretin e fytyrës, milimetër për milimetër?
Si është e mundur, që buzet e mia e kërkojnë shijen tënde dhe aroma që ndiej sa herë që pushtohem nga krahët e tua, më thërret gjithmonë e më shumë me tinguj shtëpie?
Si është e mundur, që edhe pse ndodhesh kaq shumë larg mureve të mia, mua më lind gjithmonë në shpirt dëshira që të të rrëmbej nga vendet ku ti je e të të vendos rreth perimetrit tim?
Më shpjego të lutem, si ka mundësi, kur edhe pse të ndiej si pjesë të pandashme timen, në të njejten kohë për ty ndiej kaq shumë mall?
Si mundet?
