Ti je e bardha

Ti je e bardha,
E bardha qe shoh sa here shkruaj ne leter,
E qe mundohem ta mbuloj me qindra fjale
Por perseri s’mposhtesh nga ngjyra tjeter.

Je e bardha e bores,
Qe vjen lehtas per te pastruar token
Nga ngjyrime te zbehta e pa jete
Nga  nunanca qe te lodhin koken
Dhe qe ne rruge e qytete ndalet
Ne menyre qe cdo gje “te pastroje”
Ti je e bardha e bores,
Qe mbi ngjyra te tjera di te qendroje

Nuk je e bardha e sheqerit
Se e bardha e sheqerit tretet
Je e bardha e reve
Qe mbi blu-ne e qiellit di te mbetet

Ti je e bardha me e bardhe,
Mbi veten time plot ngjyrime
Ti je e bardha me e bardhe.
E bardha qe me shume dua ne jeten time!

I dashur Sid'

Sikur te ishte bota aq e thjeshte sa dhoma jone…

E vogel shume per permasat e tua por e madhe mjaftueshem per te dy bashke, e lehte per tu bere rremuje ne pak sekonda por po aq e lehte per tu rregulluar. Dua vetem ta dish se kudo qofsh apo qofsha do jete bota ime, me po te njejtat ligje. Do jem ngahera aty per te palosur teshat e parregullta qe le mbas, apo ajo qe do te bertas vazhdimisht qe t’i levizesh vete corapet e tua, por gjithsesi do çohem me furtune merzie ti marr e ti largoj. Do jem ngahera aty, per te tu ankuar qe nuk e shtrove ndonjehere per mua krevatin siç une e pergatis tendin dhe do te te mbaj meri dhe per kete, nderkohe qe te nesermen do te te pergatis shtratin si gjithmone. Do te te shaj, e di, kur me nerva ti me kerkon te fik driten pasi ke nevoje per gjume po nuk do ankohem asnjehere kur ti vendos ta lesh ndezur nderkohe qe une perpelitem per pak qetesi perpara ndonje diteje te lodhshme. Do jem me ty, sa here te te tiposet nates te kerkosh uje per te pire, te te ngre jorganin kur te ndodh te zbulohesh apo te te perqesh e ngacmoj kur te bisedosh pavetedijshem ne gjume… dhe do te betohem te me besosh se sidoqofte s’do doja nje dhome veçmas teje, ashtu siç nuk do deshiroja kurre nje bote veçmas teje.

Sepse bota eshte e thjeshte kur ti je aty, bota eshte si dhoma jone. 

Ti ke ndryshuar

Ti ke ndryshuar! Te jane zgjatur floket ( te shkojne shume edhe keshtu), ke marr nje tjeter hije. Here here  me ngjan pak me e gjate, pak me e shkurter, pak me e afert, pak me e larget. Sikur te ndryshon edhe pamja ndonjehere, sikur zvogelohesh e rritesh aq shpejt sa nuk mund te te ndjek e te te kuptoj me kohe. Edhe ngjyra e lekures eshte tjeter, siduket edhe ajo ndryshon sa me shpesh te rrezatohet nga dielli, por sikur kete here edhe ngjyra e lekures te kish ndryshuar!

Sa ndryshe qe me dukesh! Edhe buzeqeshja te eshte tjetersuar, ose te eshte shtuar nje buzeqeshje e re. Nuk e di! Edhe shikimi, edhe ai eshte tjeter, edhe menyra e te ecurit, eshte pak me e ngathet, edhe te qendruarit, me i sigurte ne vetvete e me i drejte!

Ndersa ajo e cila mendoj une se ka ndryshuar me teper eshte te folurit, te sjellurit, te ndjerit. Ndryshimi total i fjalorit, menyra e komplikuar e komunikimit dhe ajo lloj ftohtesie veprimi qe eshte krejt e kunderta e atyre qe te krijonin. Dreqin, keto nuk duhet ti largoje!

Po, po! Ti nuk je me e njejta! Ose … une jam tjeter.

Une, Eva

Ndodhem ne kopshtin ku mekati ndodhi

E njejte dhe une si ne historira,

Midis zgjedhjes per njeren apo tjetren rruge,

Midis arsyes nga njera ane dhe anes tjeter, deshira.

E gatshme per te rrezikuar, duke e mireditur

Por mosbesuese ndaj fatit qe me vone do te vije

Ne dileme, po e pushtuar brenda nga tundimi

Duke pritur per dike qe nder flake te me shtije...

Do denohem. E di!

Do me quajne Eva

Tradhetare do me flasin se e meritoja.

Do i degjoj ama, dhe do u pergjigjem po u desh puna

Do u them: Mollen ta kafshoja, vete doja!

Mengjesi ndryshe

Te ndodh dhe jo rralle kjo, qe te zgjohesh ne mengjes ndryshe! Te çohesh, edhe hutueshem te ndiesh se vetem aty ku je nuk duhet te ishe! Te ndodh!!! Leviz gjithe pertese kembet, pa e ditur se ku te çojne, thjesht i le te te shpien aty ku ato duan, rruge e shkurter kjo qe ishte mesuar permendsh, ne ate shtepi fare te vogel. 

Eshte mengjes i ri! Eshte ndryshe, thua. Eshte vertet ndryshe! Nderkohe qe i ke lene kembet edhe te gjitha pjeset e trupit te levizin ne menyren qe ato deshirojne, sheh qe pa arsye, ashtu kot, ben ngahera te njejtat gjera...po mengjesi i sotem, seç me duket krejt tjeter, krejt i huaj, krejt i panjohur.

Do doja faktikisht qe te dilja, te shetisja! Ti lija perseri kembet, pa zot, te me shpinin kudo tutje! Si dihet, mbase keshtu do te gjeja nje tjeter vend ku te strukesha, te rrija gjate te mendoja edhe te ndihesha si ne shtepi! Ose, te shkoja ndoshta ne kerkim te vetes sime, qe cuditerisht kishte humbur vetvetiu gjate nje nate. Ku humba???

Prita... duke qendruar e heshtuar mes atij ambjenti derisa degjoj zhurmen e deres te hapet.

E pashe, ate fytyre te pergjumur, po kurrsesi me pak te hutuar sesa imja, te me buzeqeshte...me ngrohu zemren!

-Miremengjesi V.!

-Miremengjes' shpirt! (shpirt?!)

-Fjete mire?

- Fjeta ndryshe,- u pergjigja. 

Sepse ky mengjes, e kishte dicka te çuditshme brenda vetes, dicka te veçante, dicka te huaj! Por kur e pashe edhe pse u ndieva habitshem, e kuptova qe :

ajo ishte shtepia ime, dhe une isha V. !!!

Po sikur te me duhesh tani

Po sikur te me duhesh tani?
Si t'ia bej per te te gjetur,
Sikur te me duhesh tani...

Po sikur te me duhesh gjithnje
Ke te gjej per te pyetur,
Sikur te me duhesh gjithnje...

Po sikur te me duhesh cdo kohe
Ke te pyet per te te kerkuar
Sikur te me duhesh cdo kohe...

Po sikur te mos me duhesh me
Ke te kerkoj per te te harruar
Sikur te mos me duhesh me...

Dhe qe prej asaj dite ne nuk folem me

Dhe që prej asaj dite ne nuk folëm më

 A thua ndoshta për të folur s’kish?

 As nuk folëm, as nuk qeshëm atë ditë

 Ndodhi e gjitha shumë rastësisht.

Kjo është, i dashur, e keqja jonë

 Që kohë të flasim me tjetrin s’gjetëm

 Thjesht ikëm një ditë pa folur, pa qeshur

 Dhe pa folur, pa qeshur, ashtu mbetëm.

Dhe që prej asaj dite më nuk kemi folur

 Se gjithmonë njëri tjetrin kemi kuptuar

 I dinim të gjitha në kohë ne, i dashur

 Ndaj tani është koha jonë, për tu harruar.

Dhe më nuk kemi folur prej asaj dite

 Po pamjen time në mendje e ke?

 Pas asaj dite kur as folëm, as qeshëm

 Nuk folëm, dhe harruam pse.

Në rrugë më ndalo po më pe ndonjë herë

 Thuamë të gjitha që doje të thoje

 Sa shumë që ngjajmë, i dashur, të dy

 Sa shume që ngjajmë brenda kësaj loje!

Kishte ardhur koha

E ndiente se kishte ardhur koha per nje tjeter njeri, per nje tjeter mundesi, per nje tjeter jete, per nje tjeter mendim, per nje tjeter qasje. Kishte ardhur koha per te gjitha keto, kishte ardhur me kohe Koha, po s'kish ardhur menyra.

E dinte se tani ishte momenti, tani ishte casti kur mund te ngrihej kundra gjithckaje, dhe te vendoste ne kyre veten. Ndoshta nuk ka qene asnjehere vendi i duhur, por ora e duhur ka qene, ngahera! Dukej sikur kishte aq shume qe minutat kishin ardhur deri ketu, e pastaj kishin ndaluar... per ta pare si do vepronte.... per ti thene ''He, c'pret me tani, ndryshoji te gjitha!".

Dhe aq shume e deshironte kete fillim te ri, nje fillim te paster, nje fillim te vetin, per veten. Sepse te pakte ishin njerezit qe prane i kishin qendruar, te shumte ishin ata qe kishin ndjekur tjeter rruge dhe te ndenjurit ne te njejtin vend po e pengonte, po e lodhte, po e bente qe te deshironte aq shume ate nisjen e re, por SI?

Asgje nuk dinte, pervec faktin se do merrte veten, e ca te pakte njerez, do i ngrinte me vete dhe do largohej, do ikte, do arratisej nga gjithcka, nga te gjithe!

Sepse thjesht kishte ndryshuar, sepse edhe per kete kishte ardhur koha!

Frika

Njeriu ka frike vetem kur perballet, qofte dhe terthorazi, me humbjen, largimin, tjetersimin a mosqenien. Njeriu ka frike! Frigohet nga zhdukja, nga harresa apo nga kujtesa e mallengjyer. Nga boshlleku, nga eresirra, mosnjohja, largimi. Ka frike, sepse ka dashur aq shume qe te rrije. E sidomos ai çasti, ajo sekonda ku ti imagjinon ti lesh te gjitha pas, ajo eshte me tmerruesja.

Perse do na duhej te largohemi, kur pas leme me te bukurat çaste qe ndoshta dikur do te na prisnin? Edhe nga kjo njeriu ka frike. Nga kjo kam frike! Kam frike se ajo 'e nisa' nuk do vije ndonjehere, dhe me shume se per veten trishtohem per te. Se per te une imagjinoja kohe te bukura!

Sot, per te paren here

Sot, si çdo here tjeter u zgjova me ty ne mendje.
E falenderova Zotin qe je ne jeten time, sepse edhe sot si çdo here une pata nevoje per vemendjen tende.

Sot, si çdo here tjeter iu gezova faktit qe te kam njohur, sepse je ndoshta nder te paktat gjera pafundesisht te mira qe me ka ndodhur ne jete. E te kam thene, ti je ndryshe nga bota, veçmas botes... ti je ndryshe!!!

Sot si çdo here tjeter u mundova te tregoj gjithe lumturine time, ku ti si ngahera je nje nder arsyet qe me shtyn te behem me e mire, te mos gaboj (e sidomos me ty). Si çdo here tjeter te kujtova, per te marr prej teje ate pjese te vogel gezimi qe me duhet per te ma zbukuruar diten ose per te pakesuar deshiren dhe mallin e madh qe kam per te biseduar.

Por ti,  si kurre me pare (ndoshta), nuk me kuptove. Dhe me dhemb si dreqi se nuk e dallove qe me shume se çdo kohe kisha nevoje per ate pjese te vogel gezimi per te qene me (e) mire.

Ndaj ndodhi qe sot,
Per te paren here,
une nuk kam deshire te flas me ty ?!