U lodha

U lodha,
kaq shume nga vetja ime. U lodha dhe nuk e kuptova se si. Vetem nje dite m'u shfaq mbi supe kjo lodhje e madhe qe s'di as qysh e as si erdhi. Te lodhesh nga vetja, eshte dhimbja qe te keput te gjitha fuqite (perfshire ose jo ato fizike) dhe te pengon te shikosh qartazi, te shikosh me optimizem, te shikosh me shprese. Per me teper, mungesa e kesaj te fundit eshte aty ku arrin kulmi me i larte i lodhjes, e sidomos asaj nga vetja jote.

Une jam lodhur, jo sepse kam patur ne jete ngjarje aq negativisht te rendesishme qe te me ulnin neper humnera, perkundrazi lodhja ime eshte nje trajektore rritese, qe me shpie vazhdimisht lart, duke me pregatitur hedhjen me spektakolare (ne nje kohe qe une i urrej lartesite). Une nuk jam lodhur nga keto gjera, jo! Jam lodhur nga ato gjerat e vogla, ato qe i konsideron te parendesishme, dhe ndoshta jane te parendesishme, por qe te shkaktojne bezdine me te madhe, sepse jane ato qe te bejne te turperohesh nga arsyet e kota te keputjes morale. Por une dua ti respektoj keto vogelsira edhe pse vazhdimisht refuzoj t'ia pranoj vetes.

Nga vetja ime, mendimet e mia, frikerat budallaqe, deshirat e parealizuara, durimi i sosur, merzitja e pakuptimte, pertacia e pashoqe, mungesa e motivimit.
U lodha, edhe nga te shpjeguarit jam lodhur!