Sepse une e di, qe ndonjehere ti, pakuptuar e padashur e leshon veten ne merzine e momentit. Pastaj merzia e momentit kthehet ne merzi te dites dhe merzia e dites kthehet ne merzi te kohes, duke te bere te humbasesh ate çast qetesie qe mendoje se kishe, ate çast qetesie qe do doje te kishe, ate qetesi qe duhet te kishe ose ate qetesi qe meriton te kesh.
Une e di!
Ti do e leshosh njehere veten, pakuptuar e padashur duke harruar se sa kohe te duhet per t'u ngritur perseri, duke lejuar qe nje moment i vetem merzie te te shkaktoje kaq shume...
Do e japesh veten ne nje çast dhe do i shkaterrosh te gjitha, te lutem mos e bej!
Sepse edhe ti e di, qe ti mundesh me shume, ti di me mire se aq, ti deshiron te meritosh ca me shume kur e verteta eshte qe meriton akoma me teper. Ti, do te perpiqesh, do harrosh perpjekjen e do biesh. Do çohesh e do perpiqesh perseri, se keshtu je ti! Do çohesh, sepse nuk e do nje jete me pendime, nje jete qe do te bente te pakenaqur ca minuta, dite, e kohe me vone. Ti nuk e do nje te atille jete, ndaj mbaje gjithmone ne mendje kete, qe te ngrihesh perseri.
Dhe kujtohu... se gjithmone duhet te ruhesh nga ai i vogli çast i merzise.
Te lutem, kujtohu!
No comments:
Post a Comment