Frika ime me e madhe jane harresat,
Harresat e momenteve te bukura, harresat e koheve te jetuara, harresat e njerezve te rendesishem. I kam frike te gjitha!
Kam pershtypjen se jo vetem une, te gjithe i kane frike harresat. I druhen faktit, qe nje dite, pakuptuar nuk do jene me aq te rendesishem ne jeten e tjetrit, o ndoshta do te fshihen fare nga kujtesa e ca te tjereve, ne nje kohe qe ne mendjen e tyre ngelen te gjalla te gjitha momentet.
Te gjithe ruhen nga harresat, ndaj dhe perpiqen qe te lene nje shenje ne jeten e te huajve, te rastesishmeve, kalimtareve, banoreve te perkohshem, shoqeruesve te perhershem... dhe perpiqen aq shume te jene te kujtuar sa harrojne te kujtojne, te kujtojne ndjekesit e tyre, ata qe perpiqen njesoj si ta per te lene gjurme.
Edhe ti harrove, duke levizur lart e poshte ne jete te reja, ne jete te tjera dhe duke lene pas mua!
E sado e dhimbshme qofte une kuptoj ama, kujtoj e pyes veten se sa te tjere si une ka, qe perpiqen te rrine perjete ne memorien tende?
No comments:
Post a Comment