Momenti kur je i mbushur deri ne fyt me pune te rendesishme qe presin te çohen perpara, apo ku nevojitet te jesh me aktiv se normalja dhe pikerisht ne te tilla raste mendja rrefuzon te pranoje rendesine e gjithçkaje.
Vjen momenti kur...
Momenti kur do qe te largohesh nga gjithçka dhe nga te gjithe ne diten kur te tjeret duket se kane per ty me shume nevoje se kushdo tjeter. Dhe eshte e çuditshme si per tjetrin e shfrytezon te fundit pike fuqie qe ke, ndersa per veten je krejtesisht moskokeçares.
Vjen ai momenti i merzise se pakuptimte...
Ose i merzise qe e ka marre kuptimin e vet duke u mbledhur njera mbi tjetren gjithe keto kohe por çuditerisht nuk e kishe pranuar, nuk i kishe kushtuar rendesine e duhur. Ai çasti ku pret qe te mbyllesh diku larg botes e te qash ose te rrish hutuar per te nxjerre ne nje menyre apo nje tjeter gjithe çfare ndodhet brenda.
Vjen koha kur e ke te nevojshme,
E ke te nevojshme t'ia tregosh dikujt te gjitha, pa patur frike nga shikimet e habitura apo pa u bezdisur nga kritikat e keshillat qe nuk do doje ti degjoje ne te tille situate. Por gjithsesi, vjen koha kur nuk merr parsysh asgje dhe kerkon te gjesh dike qe t'i tregosh se ne çfare forme te pakuptimte te eshte shnderruar vetja, dita, egoja, deshira, qetesia, kenaqesia ...
E ne fund vjen momenti kur personi qe u rrek te te nxjerre nga gjithe ajo humnere ku ishe, harron! Harron dhe te shtyn pakuptuar poshte...
No comments:
Post a Comment